Vanaf de zee zie je altijd meer

Ik voel me aangetrokken tot een van de bootjes die vanaf de Dieg Olsen Pier meerdere keren per dag door de haven en langs de kust heen en weer varen. De tocht begint met uitzicht op de skyline van het stadscentrum, met als blikvangers de indrukwekkende St Joseph kerk en de ‘Porte océane, een tweelingconstructie van Perret, daarna volgen de enorme laadkranen en zware tankers en containerschepen, die deze haven tot de op één na belangrijkste haven van Frankrijk maken. Aan de andere kant gaat het verder langs de kust voor een eerste indruk van wat daarna komt. Mijn tochtje duurde een uur, maar het kan ook iets korter. Hoe dan ook, het is heel leuk en zeer voordelig om de hele tocht te doen.

Bijna aan het einde van de strandboulevard staat het Musée d’art Moderne André Malraux, dat mij en de vele bezoekers die per boot in Le Havre arriveren met zijn gestroomlijnde glasgevel van een afstand begroet. Het leidmotief voor de locatie van dit begin jaren zestig gebouwde museum was dat het zowel met de zee als met de lucht een harmonieus geheel moest vormen. In feite is het dak van het MuMa ook van glas, zodat er zoveel mogelijk daglicht het gebouw binnenkomt. Dit architectonische kunstje is een knipoog naar de grote Eugène Boudin wiens liefde voor buitenshuis schilderen de weg baande voor het impressionisme en wiens werk ook nu nog vorm geeft aan de permanente tentoonstelling in het MuMa. Overigens schilderde Boudin in zijn latere jaren vaak enkel wolken – een duidelijk aanwijzing voor “neverleavetheclouds”.

Ik loop iets verder door langs het strand, met links en rechts grote donkergrijze kiezelstenen en in het midden een speels slingerende strook zand. Kijk je naar de zee– en de bulderende golven van de Atlantische oceaan zorgen ervoor dat je dat ongeveer de hele tijd doet – dan zie je de hele lucht vol met kleurrijke kites van kitesurfers. Kijk je naar de Boulevard Albert 1er, die evenwijdig loopt aan het strand, dan zie je een ander schitterend kleurenspel. Hier staan honderden ‘cabanes’ of strandcabines waarin de gelukkige eigenaars, tijdelijk of permanent, hun strandspullen bewaren of waar ze soms gewoon twee strandstoelen voor zetten. Gaaf!

Van zoveel moois krijg je trek, dus stop ik bij het terras van een van de vele restaurantjes en bistro’s met uitzicht op zee. Net als bij vele andere eethuisjes hier nemen vis en schelp- en schaaldieren bij L’Amarino vanzelfsprekend een belangrijke plaats in op de kaart. Mijn (de locatie in aanmerking genomen niet te dure) fijnproeversmenu omvatte dan ook gebakken inktvis en garnalen in een verrukkelijke pesto-roomsaus. Maar je kunt ook kiezen voor bijvoorbeeld buffalo mozzarella of tagliatelle met zalm. En niet te vergeten een glaasje Sancerre en natuurlijk het fantastische uitzicht. Dat is het goede leven!

Mijn laatste stop aan de kust is niet in Le Havre zelf, maar in de nabijgelegen naburige stad Sainte Adresse. Zoals de naam van de bar ‘het einde van de wereld’ al doet vermoeden, is het hier aanzienlijk rustiger dan op het drukke strand vlakbij het stadscentrum en deze relaxte strandbar met zijn wilde en romantisch groene terras is hiermee in overeenstemming. Het dagblad ‘Le Figaro’ beschreef de bar onlangs als “dromerig”, en terecht. Ik bekijk de uitgebreide wijnkaart en laat mijn keus vallen op een lichte Chablis, die op veel plaatsen in Le Havre verkrijgbaar is, en blik terug op deze heerlijke dag aan zee.