Sportief weekend aan de Côte d’Azur: verslag van de Marathon Nice-Cannes

We beginnen met een stadswandeling door het oude Nice, met nauwe straatjes en huizen in warme gele, roze en oranje kleuren. Op de verschillende pleinen zijn er wekelijks antiekmarkten, bloemenmarkten en traditionele groente- en fruitmarkten, zoals die op de Cours Saleya, waar je vooral de lokale specialiteit socca moet proberen, een soort pannenkoek gemaakt van kikkererwtenmeel. Wat opvalt in de stad zijn de trompe l'oeuils en de tweetalige straatbordjes in het Frans en het Nissart, de oude taal van Nice, een soort mengeling tussen Frans en Italiaans. Als je omhoogkijkt, dan zie je de heuvel waar zich nog de resten van een citadel bevinden. Door de strategische ligging aan zee is Nice meerdere malen belegerd.

We verlaten de boulevard en gaan richting de marathonexpo op de Place Masséna voor ons startnummer, oftewel ‘bib’ of ‘dossard’ in het Frans. We hebben genoeg tijd om een uitgebreide ronde over de expo te maken. De race is nog niet gelopen of ik droom al wat de volgende zal worden. Misschien wel de Marathon van Saint-Tropez in april? Of ook gaaf: het Outdoor Festival 06 (Externe link) , een nieuw evenement in de regio Alpes Maritimes waarbij je gratis (!) diverse outdoorsporten kan uitproberen. Van canyoning tot mountainbiken en trailrunnen (wil ik!). Tot slot nog even het functionele marathonshirt ophalen en ik ben compleet voor de race.

Zoek je een fijn hotel op loopafstand van de start? Wij sliepen in het Hotel Mercure Nice Centre Notre-Dame. (Externe link)

Het regende veel tijdens mijn voorbereiding, maar dat gaf niet, want in Nice zou de zon gaan schijnen. En dat deed ie. Alleen niet tijdens de marathon... Door wind, regen en bliksem was het even de vraag of de marathon wel doorging en werd de start (uiteindelijk met een half uur) uitgesteld. Om 8.30 uur klonk dan toch het verlossende startschot. Of was het de donder? Want tegelijkertijd brak een gigantische hoosbui los die wel vier kilometer zou duren. Doorweekt. Maar blij. De marathon gaat door! Gelukkig werd het daarna ook droog.

Ook als ik bezig ben met een lange duurloop, ben ik mij heel bewust van de omgeving. En in het buitenland misschien wel juist. Vlak na de start zie ik het Negresco, het iconische belle-époquehotel steekt nog witter af dan anders tegen de donkere wolken. Na zo'n 5 kilometer is daar al het vliegveld. Wat dichtbij! Niet gek dat er onlangs een nieuwe tramlijn is geopend die je in een mum van tijd in het centrum van Nice afzet. Inmiddels is het opgehouden met regenen.

Ook leuk van lopen in het buitenland zijn de aanmoedigingen in de andere taal. ‘Bravo’, ‘Ne lâchez pas’ (hou vol) en ‘Accrochez-vous’ (niet loslaten). Ik hoorde zelfs een Zweedse 'heja', die ik nog kende van de marathon van Stockholm eerder dit jaar. Mij motiveert het. ‘Maar waar denk je dan allemaal aan als je zo lang aan het lopen bent?’, vroeg een reisgenoot mij achteraf. Tsja, van alles eigenlijk, echt van alles. In elk geval aan Femke van Girls Run The World (Externe link) die ik mogelijk zal zien op het wisselpunt van de duomarathon, waar zij wacht op haar hardloopmaatje Esmar, die de eerste helft aflegt. En aan Martine van het CRT Côte d’Azur die in Vallauris-Golfe-Juan haar man opwacht om hem de laatste kilometers naar de finish te hazen. Daar zijn ze! We zwaaien en ik ga met nieuwe energie weer door.

Na de eerst helft wordt het parcours (nog) mooier. We gaan richting Antibes en in de verte zie ik oude vestingmuren opduiken. Het zijn de muren van het 16e-eeuwse Fort Carré dat hoog boven de oude havenstad is gebouwd. In Antibes duiken we onder de stadspoort door en slingert de route zich een stukje door de stad waar het gezellig druk is met toeschouwers. En passant zie ik ook nog het Musée Picasso. Onthouden: Antibes, daar wil ik nog wel eens naartoe.

We zitten ongeveer op kilometer 23 en er komen meer bochten en wat hoogteverschillen. Zwaarder, maar mooier vind ik. Op sommige punten loop je nu écht dicht langs de zee. De wind is gaan liggen, anders krijg je hier zeker een nat pak van de opspattende golven. Ik ruik de geur van de pijnbomen.

Ik was al gewaarschuwd: je ziet de finish pas echt op het allerlaatste moment. En ja, na nog een paar bochten in Cannes is ie er dan opeens: de finishboog op de Promenade de la Croisette. Geen rode loper, maar een blauwe finishmat. Maar wat maakt het uit. Euforie, gehaald! Ik klok 3.13.13. En daar laat ook de zon zich weer zien. Wat een gave race.

Onze gastvrouw van het regionale toeristenbureau CRT Côte d’Azur wist duidelijk wat marathonlopers nodig hebben: een hotel direct naast de finish. En wat voor een! Vijfsterrenhotel Martinez ligt aan de Croisette en is twee jaar geleden geheel gerenoveerd.

Mijn kamer met uitzicht op zee kijkt precies uit op het finishgebied. Ik open de balkondeuren en geniet nog even na bij het zien van al die lopers, de muziek en het Franse commentaar uit de luidspreker. En toppunt van luxe: zelfs vanuit het bad zie ik de azuurblauwe zee schitteren! Nu snap ik waar baden in luxe vandaan komt...

Ook zin in luxe na een dag inspanning (of ontspanning)? Neem een kijkje bij Hôtel Martinez (Externe link)

Meestal ontbijt ik voor een marathon niet zo uitbundig, dus gelukkig was het ontbijt in het Martinez ná de wedstrijd! Alles was lekker en alleen al de presentatie - als een soort marktstalletjes - maakt het bijzonder. Mandje, croissantje, krantje... ik wil hier blijven!

Vandaag staat een boottocht op de planning naar het Île Saint-Honorat, vlak voor de kust van Cannes. Samen met het Île Sainte-Marguérite maakt dit eiland deel uit van de Îles des Lérins. Op Saint-Honorat bevindt zich een abdij en een 15e-eeuws versterkt klooster. De architectuur is sober. Een groot contrast met de glamour van Cannes. De monniken van de cisterciënzer abdij produceren hun eigen wijnen. Die mochten we proeven in La Tonnelle, het enige restaurant (alleen lunch, anders mis je de boot) op het eiland. Door de beschutte ligging van de wijngaarden en door het milde klimaat hebben de wijnen een bijzonder constante kwaliteit. De grootste bedreiging vormen de fazanten! Zij eten soms wel twintig procent van de druiven op.

Vanaf de boulevard, vlak bij het Palais des Congrès (bekend van het filmfestival van Cannes, rodelopermomentje!), kun je een rit maken met de toeristentrein. Ideaal om in korte tijd een groot deel van Cannes te zien. En ook fijn met spierpijn. Een ontdekking vond ik de Place de l'Etang, waar volop jeu-de-boules wordt gespeeld. Franser kan bijna niet! Via de luxe winkelstraten gaat de rit omhoog naar het uitkijkpunt bij de kerk Sainte-Marguérite om vervolgens weer af te dalen naar La Croisette.

Het is tijd om naar het vliegveld van Nice te gaan. Nog even een paar souvenirs halen en wat laatste zonnestralen meepikken op het terras en onze tijd aan de Côte d’Azur zit er alweer op. Het thema van de marathon van dit jaar was ‘It’s very Nice, yes we Cannes!’. Een betere samenvatting kan ik niet bedenken.